Truba, skraćeno Trb. (može se još i sresti, često u rukopisnim primerima, skraćenica Trp. prema engleskom nazivu), je registarski najviši limeni duvački instrument, svetlog i prodornog zvuka, koji je od davnina korišten za vojničke signale i svečane fanfare, pa je to ostavilo bitan trag na njegovom osnovnom karakteru i tipičnim načinima upotrebe u muzici. Ipak, truba je i izražajni melodijski instrument, a zahvaljujući usavršenom mehanizmu ventila i u izvođačkoj tehnici dostiže zavidan virtuozitet, koja se posebno ističe u džez-muzici. Tu je naročito česta, iako i drugde uobičajena, upotreba sordine (vidi: limeni duvački instrumenti).

Instrumenti slični trubi su tokom istorije bili korišteni za signalno sredstvo u bitkama ili u lovu, sa primerima takve upotrebe datiranim još od 1.500 p. n. e.; oni su počeli da se koriste kao muzički instrumenti tek u kasnom 14. ili ranom 15. veku.^[1] U svojoj veoma dugoj istoriji, koja zalazi daleko u antičko doba, instrumenti tipa trube zadugo su mogli da izvode tonove samo jednog alikvotnog niza (tzv. prirodna truba), pa su građene u različitim registarskim varijantama i veličinama. Tek izum i primena ventilnog mehanizma, početkom 19. veka, omogućila je slobodno i lako izvođenje svih tonova i bitno unapredila izvođačku tehniku, kao i upotrebne mogućnosti trube.

Truba koja se u 18. veku označavala kao truba in C imala je stvarni zvučni obim (zavisno od veličine) za oktavu dublji od obima današnje trube in C, odnosno isti obim kao današnja horna in C (corno alto). S obzirom da se pedalni ton nije mogao dobiti, a da je drugi ton alikvotnog niza bio intonativno nesiguran, praktični obim trube iz klasičnog perioda svodio se uglavnom na dobijanje tonova od 3. do 12. alikvotnog niza.